نخل پالمیرای آسیایی یا نخل شکر (Asian Palmyra Palm) درختی چندمنظوره و بااهمیت در جنوب و جنوب‌شرقی آسیاست. این نخل با برگ‌های بادبزنی، تنه‌ی مقاوم و شیره‌ی شیرین، در تهیه شکر، نوشیدنی‌های سنتی، مصالح ساختمانی و دارو‌های سنتی کاربرد دارد. مقاومت، طول عمر و نقش فرهنگی آن را به نمادی از استقامت، فراوانی و زندگی پایدار در جوامع آسیایی تبدیل کرده است.=
وبگاه آب و غذا به نقل از رازبقا ، نخل پالمیرای آسیایی که با نام نخل شکر (Asian Palmyra Palm) نیز شناخته می‌شود، یکی از پرکاربردترین و بااهمیت‌ترین نخل‌ها در آسیاست. این نخل بومی جنوب و جنوب شرقی آسیاست و در مناطق گرمسیری و نیمه‌گرمسیری، از هند و سریلانکا تا تایلند، کامبوج و اندونزی، رشد می‌کند.
میوه پالمیرا منبع اکثر ویتامین‌ها بوده و متابولیسم بدن را بسیار بالا می‌برد و باعث کاهش وزن مصرف کننده می‌شود. این میوه مشهور به «سیب یخی» است
برگ‌های بادبزنی، تنه‌ی بلند و قوی و شیره‌ی شیرین آن، از ویژگی‌های متمایز این درخت هستند. نخل پالمیرا از دیرباز بخش جدایی‌ناپذیری از زندگی روستایی بوده و کاربردهایش از خوراک و نوشیدنی گرفته تا مصالح ساختمانی و دارو‌های سنتی متغیر است، به همین دلیل در بسیاری از جوامع محلی به آن لقب «درخت زندگی» داده‌اند.
ویژگی‌های گیاه‌شناسی و زیستگاه
به گزارش راز بقا، نخل پالمیرا درختی بلند و مقاوم است که ارتفاع آن به ۲۰ تا ۳۰ متر می‌رسد و قطر تنه‌ی آن می‌تواند بیش از ۱ متر باشد. برجسته‌ترین ویژگی این درخت، برگ‌های بزرگ و بادبزنی آن است که تا ۳ متر گسترده می‌شوند و برای پوشش سقف، بافت حصیر و صنایع دستی کاربرد دارند. این درخت دارای گل‌های نر و ماده روی درختان جداگانه است (دوجنسی)، گل‌های نر به‌صورت خوشه‌های دراز و گل‌های ماده میوه‌های بزرگ و گرد تولید می‌کنند.
میوه‌های نخل معمولاً ۱۰ تا ۱۵ سانتی‌متر قطر دارند، با پوسته‌ای سخت و چوبی و پالپی الیافی که دانه‌های ژله‌ای در آن قرار دارند. شیره این درخت، شیرین است و می‌توان آن را به شکر نخل تبدیل یا تخمیر کرده و نوشیدنی الکلی سنتی تولید کرد. نخل پالمیرای آسیایی در خاک‌های شنی و خشک رشد می‌کند و نسبت به خشکسالی و سیلاب‌های گاه‌به‌گاه مقاوم است، بنابراین در محیط‌های گرمسیری متنوع قابل کشت است.
اهمیت فرهنگی و اقتصادی
نخل پالمیرای آسیایی هزاران سال است که کشت می‌شود و اهمیت فرهنگی زیادی در آسیا دارد. در هند، این درخت با زندگی روستایی و جشن‌های سنتی مرتبط است، و در کامبوج و تایلند، گاهی مقدس شمرده می‌شود. هر بخش از درخت کاربرد خاص خود را دارد: برگ‌ها برای پوشش سقف، ساخت بادبزن، نوشتن نسخه‌های سنتی و صنایع دستی استفاده می‌شوند.
از نظر اقتصادی نیز این درخت بسیار ارزشمند است. شیره‌ی شیرین آن روزانه در بسیاری از مناطق روستایی جمع‌آوری می‌شود، به شکر نخل تبدیل یا به نوشیدنی الکلی سنتی (تودی) تبدیل می‌شود. میوه‌ها تازه خورده می‌شوند یا به شربت و شیرینی تبدیل می‌شوند.
تنه‌ی الیافی برای مبلمان، مصالح ساختمانی و حتی سوخت کاربرد دارد. ریشه، پوست و دانه‌ها نیز در طب سنتی برای درمان مشکلات گوارشی و بیماری‌های پوستی استفاده می‌شوند. تنوع کاربرد‌های نخل پالمیرا آن را به ستون فقرات کشاورزی معیشتی و اقتصاد‌های محلی تبدیل کرده است.
رشد، تکثیر و طول عمر
نخل پالمیرای آسیایی رشد کندی دارد، اما بسیار دیرپا و مقاوم است و بسیاری از درختان بیش از ۱۰۰ سال عمر می‌کنند. این درخت در حدود ۱۲ تا ۱۵ سالگی شروع به گلدهی می‌کند و درختان ماده معمولاً سالی یک بار، در فصل خشک، میوه تولید می‌کنند.
درختان نر مقدار زیادی گرده تولید می‌کنند که توسط باد و حشرات منتقل می‌شود. کشاورزان گاهی برای افزایش باردهی، علاوه بر گرده‌افشانی طبیعی، از گرده‌افشانی دستی استفاده می‌کنند.
جوانه زدن دانه‌ها به دلیل پوسته‌ی سخت و چوبی میوه کند و دشوار است؛ کشاورزان برای سرعت بخشیدن، گاهی دانه‌ها را خراش می‌دهند یا در آب می‌خوابانند. پس از استقرار، درخت مراقبت زیادی نیاز ندارد و نسبت به خشکی، آفات و بیماری‌ها مقاوم است. طول عمر، مقاومت و کاربرد‌های چندگانه‌ی نخل پالمیرای آسیایی آن را نه تنها به تثبیت‌کننده‌ی اکولوژیکی در مناطق خشک تبدیل کرده، بلکه نماد استقامت و فراوانی در فرهنگ‌های آسیایی است.
حقایق عجیب و جالب نخل پالمیرا یا نخل شکر
نخل پالمیرای آسیایی پر از ویژگی‌های شگفت‌انگیز و غیرمنتظره است. یکی از قابل توجه‌ترین ویژگی‌ها، توانایی ذخیره‌ی آب در تنه‌ی درخت است که به آن اجازه می‌دهد در دوره‌های طولانی خشکی زنده بماند. این ذخیره آب در گذشته منبع حیاتی برای روستاییان و مسافران مناطق خشک بوده است.
این درخت دوجنسیتی است و گل‌های نر و ماده روی درختان جداگانه قرار دارند که ممکن است برای افراد عادی گیج‌کننده باشد. تنها درختان ماده میوه تولید می‌کنند و درختان نر برای برداشت شیره مورد استفاده قرار می‌گیرند؛ ترکیبی که دانشمندان را سال‌ها مجذوب خود کرده است.
میوه‌ی درخت نیز عجیب است. دانه‌ها در پوسته‌ی سخت و چوبی قرار دارند و حاوی ماده‌ای ژله‌ای هستند که تا چند ماه پس از برداشت قابل مصرف است. در برخی مناطق، پالپ میوه تخمیر شده و نوشیدنی الکلی تهیه می‌شود و در مناطق دیگر، به‌عنوان دسر طبیعی مصرف می‌شود. میوه این درخت به «سیب یخی» مشهور است
شاید عجیب‌ترین ویژگی این درخت، همه‌کاره بودن آن برای انسان است. در هند و کامبوج، تقریباً هر بخش درخت کاربرد دارد: برگ‌ها برای نوشتن نسخه‌های قدیمی، تنه برای ساخت و مبلمان، شیره برای شکر و الکل، و دانه‌ها و ریشه‌ها برای مصارف دارویی. این ترکیب مقاومت، محصول‌دهی و اهمیت فرهنگی، آن را به یکی از شگفت‌انگیزترین درختان جهان تبدیل کرده است.