میش ماهی (Mullet croaker)، بزرگترین ماهی خوراکی خلیج فارس، با گوشت سفید، لخم و خاویار مقوی، هم برای سرخ کردن و هم قلیه ماهی محبوب است و کیسه شنا آن کاربرد دارویی دارد. تجربه طعم بی‌نظیر این شاه ماهی دریای جنوب ایران را از دست ندهید.
به گزارش آب و غذا به نقل از راز بقا ، اگر به سواحل جنوبی ایران سفر کرده باشید، حتماً نام میش ماهی (نام علمی: Argyrosomus hololepidotus) را شنیده‌اید، ماهی‌ای که در میان ماهی‌های خوراکی خلیج فارس از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است. در گویش قشمی به این ماهی کر/KER گفته می‌شود و با اندازه بزرگ، گوشت سفید و بی‌تیغ، یکی از پرطرفدارترین گزینه‌ها برای سرخ کردن، کباب کردن یا قلیه ماهی در جنوب ایران است.
ظاهر و مشخصات میش ماهی
میش ماهی یک ماهی درشت و بزرگ است. رنگ شکم آن تقریباً کاهی سفید است و سر بزرگی دارد که نسبت به بدنش برجسته دیده می‌شود. پولک‌های این ماهی نسبتاً پهن بوده و در پشت قهوه‌ای رنگ و در ناحیه شکم سفید متمایل به زرد است. طول میش ماهی بین ۴۰ تا ۱۵۰ سانتی‌متر و وزن آن حدود ۴ تا ۶۰ کیلوگرم است، که آن را به بزرگترین ماهی خوراکی خلیج فارس تبدیل کرده است. پوست نقره‌ای خاکستری و سر بزرگ این ماهی باعث می‌شود در هنگام صید، به سرعت قابل تشخیص باشد.
زیستگاه و پراکندگی
میش ماهی از خانواده شوریده ماهیان است و یکی از ماهی‌های درجه یک دریای جنوب به شمار می‌رود. این ماهی به‌طور عمده در مناطق قشم، دیر و خارک یافت می‌شود و حضور آن در بازار‌های محلی جنوب ایران بسیار چشمگیر است. علاقه‌مندان به غذا‌های دریایی جنوب ایران، میش ماهی را همواره یکی از بهترین انتخاب‌ها می‌دانند، به‌ویژه برای تهیه خوراک‌های سنتی و محلی مانند قلیه ماهی.
ارزش غذایی و خوراکی
گوشت میش ماهی بی‌تیغ و لخم است و طعم آن برای بسیاری از افراد لذیذ و منحصر‌به‌فرد است. به همین دلیل، این ماهی هم برای سرخ کردن و هم برای قلیه ماهی بسیار مناسب است. به گزارش راز بقا در آبادان و دیگر بنادر جنوب، اگر از مردم محلی بپرسید بهترین ماهی برای قلیه چیست، اغلب ابتدا کوسه و سپس میش ماهی را نام می‌برند. اندازه کوچک این ماهی معمولاً برای سرخ کردنی استفاده می‌شود و نمونه‌های بزرگ‌تر آن که به صورت تکه‌ای یا فیله شده عرضه می‌شوند، برای قلیه ماهی مناسب هستند.
یکی از نکات جالب درباره میش ماهی این است که هنگام پاک شدن، ضایعات زیادی ندارد و از هر کیلوگرم ماهی تنها حدود ۲۰۰ گرم ضایعات باقی می‌ماند، که این موضوع آن را از نظر اقتصادی نیز ارزشمند می‌کند.
خاویار و خاصیت دارویی
میش ماهی نه تنها گوشت خوشمزه‌ای دارد، بلکه یکی از خوشمزه‌ترین و مقوی‌ترین خاویار‌ها را در میان آبزیان داراست. این ماهی کمیاب و ارزشمند است و علاقه‌مندان به غذا‌های دریایی جنوب ایران آن را در سبد غذایی خود جای می‌دهند.
همچنین صید میش ماهی به دلیل وجود کیسه شنا از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. کیسه شنا دارای خاصیت دارویی و کاربرد صنعتی است و در پزشکی از آن برای نخ بخیه داخلی استفاده می‌شود. این ویژگی میش ماهی را نه تنها از نظر غذایی، بلکه از نظر صنعتی و دارویی نیز ارزشمند کرده است.
انواع میش ماهی و خانواده شوریده ماهیان
میش ماهی عضو خانواده شوریده ماهیان است و این خانواده شامل گونه‌های متنوعی است که در بنادر جنوب طرفداران زیادی دارند:
شوریده: معروف‌ترین و پرطرفدارترین عضو خانواده، گوشت سفید و لخم دارد و محبوب‌ترین ماهی برای مصرف محلی است.
میش لکه‌دار: در بنادر جنوب به نام میشکو لکه‌دار شناخته می‌شود و از نظر طعم و کیفیت مشابه میش ماهی است.
میش بیاهو: در بیشتر بنادر جنوب به این ماهی طهطهو گفته می‌شود.
مُشکو سیاه: شباهت زیادی به شوریده دارد ولی رنگ بدن و باله‌هایش سیاه است و طعم گوشت آن نیز متفاوت است.
این تنوع باعث شده که خانواده شوریده ماهیان نقش مهمی در تغذیه مردم جنوب ایران داشته باشد و میش ماهی هم به عنوان بزرگترین و ارزشمندترین عضو این خانواده شناخته شود.
کاربرد در آشپزی ایرانی
به گزارش راز بقا میش ماهی به خاطر گوشت لخم، طعم منحصر‌به‌فرد و قابلیت کم ضایعات بودن، جایگاه ویژه‌ای در آشپزی جنوب ایران دارد. این ماهی هم برای سرخ کردن و هم برای قلیه ماهی ایده‌آل است و کمتر کسی پیدا می‌شود که بعد از یکبار میل کردن آن، دوباره به آن بازنگردد. به همین دلیل، میش ماهی همواره یکی از اصلی‌ترین ماهی‌ها در سفره‌های جنوبی ایران محسوب می‌شود.
میش ماهی (کر/KER) بزرگترین ماهی خوراکی خلیج فارس و یکی از کمیاب‌ترین و باارزش‌ترین ماهی‌های دریای جنوب ایران است. از گوشت سفید و بی‌تیغ آن برای سرخ کردن و قلیه استفاده می‌شود، خاویار آن یکی از خوشمزه‌ترین خاویارهاست و کیسه شنا آن کاربرد دارویی و صنعتی دارد. به گزارش راز بقا وجود میش ماهی در بازار‌های جنوب ایران، به ویژه در قشم، دیر و خارک، نشان از اهمیت اقتصادی و غذایی این ماهی دارد. این شاه ماهی خلیج فارس، هم از نظر خوراکی و هم از نظر صنعتی، جایگاه ویژه‌ای در فرهنگ و اقتصاد جنوب ایران دارد و هر دوستدار غذای دریایی باید یکبار تجربه‌ی طعم بی‌نظیر آن را داشته باشد.