در عصری که اثرات تغییرات آبوهوایی به‌طور فزاینده‌ای آشکار می‌شود، ضرورت تغییر به سمت شیوه‌‌‌‌های پایدار هرگز به این اندازه حیاتی نبوده‌است. گذار از وابستگی به سوخت‌های فسیلی به منابع انرژی تجدیدپذیر، پذیرش فناوری‌های سازگار با محیط‌زیست و تلاش برای کشاورزی پایدار، همگی گام‌هایی در جهت درست هستند، با این حال این تلاش‌ها نیاز به پشتوانه مالی قابل‌توجهی دارد؛ اینجاست که سرمایه‌گذاری سبز وارد عمل می‌شود.
به گزارش آب و غذا به نقل از دنیای اقتصاد ، بسیاری از کشورهای درحال‌توسعه، از جذب ابـــتــــــــــکـــــارات سرمایه‌گذاری سبز برای مبارزه با تغییرات آبوهوایی سود قابل‌توجهی خواهند برد. در اینجا چند زمینه کلیدی وجود دارد که سرمایه‌گذاری سبز می‌تواند تاثیر قابل‌توجهی داشته‌باشد.
نیروی خورشیدی
به گزارش گاردین، برخی کشورها در طول سال نور خورشید فراوانی دریافت‌کرده و انرژی خورشیدی را به یک منبع انرژی بسیار بادوام و پایدار تبدیل می‌کنند. انرژی خورشیدی را می‌توان از طریق مزارع خورشیدی در مقیاس بزرگ و پروژه‌های خورشیدی در مقیاس‌کوچک، به‌ویژه در مناطق روستایی که دسترسی به شبکه ملی محدود است، مهار کرد. سرمایه‌گذاری در انرژی خورشیدی می‌تواند وابستگی به سوخت‌های فسیلی و انتشار گازهای گلخانهای را کاهش دهد و برق قابل‌اعتمادی را برای جوامع دوردست فراهم کند. با جذب سرمایه‌گذاری در پروژه‌های خورشیدی در مقیاس‌کوچک و بزرگ، کشورها می‌توانند دسترسی به انرژی را افزایش داده و توسعه پایدار را در سطح مردمی ترویج دهند.
انرژی باد
برخی مناطق دارای شرایط باد مطلوبی هستند که می‌توان از آنها برای تولید انرژی استفاده کرد. انرژی بادی یک منبع پاک و تجدیدپذیر است که می‌تواند مکمل سایر اشکال انرژی تجدیدپذیر مانند انرژی خورشیدی باشد تا یک ترکیب انرژی متعادل و انعطاف‌‌‌‌پذیر ایجاد کند. سرمایه‌گذاری در مزارع بادی می‌تواند مقادیر قابل‌توجهی از انرژی‌های تجدیدپذیر را در اختیار شبکه ملی قرار دهد. این پروژه‌ها می‌توانند به‌ویژه در مناطق ساحلی و مرتفعی که سرعت باد بهینه است، موثر باشند. مزارع بادی نه‌تنها انتشار کربن را کاهش می‌دهند، بلکه با ایجاد شغل و تحریک توسعه زیرساخت‌ها به اقتصاد محلی کمک می‌کنند.
برق‌آبی
انرژی آبی برای بسیاری از کشورها سنگ‌بنای بخش انرژی بوده‌است، با این حال تمرکز باید به سمت پروژه‌های کوچک و متوسط انرژی آبی که اثرات زیست‌محیطی را به حداقل می‌رساند و مدیریت پایدار منابع آب را تضمین می‌کند، تغییر کند.
پروژه‌های کوچک و متوسط نیروگاه‌های آبی را می‌توان بر روی رودخانه‌‌‌‌ها و نهرهای کوچک‌تر توسعه داد که باعث کاهش ردپای اکولوژیکی در مقایسه با سدهای بزرگ می‌شود. آنها منبع قابل‌اعتماد و ثابتی از انرژی‌های تجدیدپذیر را به‌ویژه در مناطق روستایی فراهم می‌کنند. به‌علاوه سرمایه‌گذاری در چنین پروژه‌هایی می‌تواند از جوامع محلی با تامین برق برای خانه‌‌‌‌ها و مشاغل حمایت و رشد و توسعه اقتصادی را تقویت کند.
انرژی زمین‌گرمایی
موقعیت برخی کشورها پتانسیل انرژی زمین گرمایی قابل‌توجهی را فراهم می‌کند. انرژی زمین گرمایی یک منبع انرژی پایدار و قابل‌اعتماد است که برخلاف خورشید و باد که به شرایط آبوهوایی وابسته هستند، می‌تواند به‌طور مداوم کار کند. با سرمایه‌گذاری در اکتشاف و توسعه زمین گرمایی، می‌توان از این منبع فراوان بهره برد. نیروگاه‌های زمین گرمایی می‌توانند منبع انرژی ثابت و قابل‌اعتمادی را فراهم کنند و به امنیت انرژی و کاهش انتشار گازهای گلخانهای کمک کنند. علاوه‌بر این، پروژه‌های زمین‌گرمایی می‌توانند به پیشرفت‌های فناوری و ایجاد مشاغل ماهر در بخش انرژی کمک کنند.
کشاورزی پایدار
کشاورزی ارگانیک و کشاورزی حفاظتی نیز برای کشاورزی پایدار حیاتی است. کشاورزی ارگانیک استفاده از مواد شیمیایی مصنوعی را کاهش داده، از کیفیت آب محافظت‌کرده و سلامت خاک را افزایش می‌دهد، درحالی‌که کشاورزی حفاظتی بر حداقل اختلال خاک، حفظ پوشش خاک و تنوع محصول تمرکز دارد. این شیوه‌‌‌‌ها باعث بهبود کارآیی مصرف آب، کاهش فرسایش و افزایش تنوع‌زیستی می‌شود. سرمایه‌گذاری سبز می‌تواند از برنامه‌های صدور گواهینامه، توسعه بازار و تحقیقات برای بهینه‌سازی این شیوه‌‌‌‌ها برای شرایط محلی حمایت کند. کشاورزی هوشمند با آبوهوا (CSA) فناوری و نوآوری را برای افزایش بهره‌‌‌‌وری، انعطاف‌‌‌‌پذیری و کاهش انتشار گازهای گلخانهای ادغام می‌کند. شیوه‌‌‌‌های CSA، مانند کشاورزی دقیق و انواع محصولات مقاوم به خشکی، به کشاورزان کمک می‌کند تا ضمن بهینه‌سازی استفاده از منابع، با شرایط آبوهوایی در حال تغییر سازگار شوند. سرمایه‌گذاری سبز در CSA می‌تواند از توسعه و انتشار این فناوری‌ها حمایت کند و کشاورزان را به مهارت‌های لازم برای اجرای موثر آنها مجهز کند. با جذب سرمایه‌گذاری سبز در کشاورزی پایدار، کشورها می‌توانند یک بخش کشاورزی انعطاف‌‌‌‌پذیر ایجاد کنند که هم از اقتصاد و هم از محیط‌زیست حمایت‌کرده و آینده‌‌‌‌ای مرفه و پایدار را تضمین می‌کند.
حملونقل پایدار
حملونقل پایدار برای کاهش انتشار گازهای گلخانهای و افزایش تحرک شهری بسیار مهم است. وسایل نقلیه الکتریکی (EVs) جایگزین تمیزی برای حملونقل سنتی با سوخت فسیلی هستند. با سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های خودروهای برقی، مانند ایستگاه‌‌‌‌های شارژ، می‌توان پذیرش خودروهای الکتریکی، اتوبوس‌‌‌‌ها و موتورسیکلت‌‌‌‌ها را رواج داد. این انتقال نه‌تنها انتشار گازهای گلخانهای، بلکه آلودگی هوا را نیز کاهش می‌دهد، سلامت عمومی را بهبود بخشیده و به یک محیط پاک‌‌‌‌تر کمک می‌کند. علاوه‌بر خودروهای الکتریکی، توسعه زیرساخت‌های امن و قابل‌دسترس برای دوچرخه‌‌‌‌سواری و پیاده‌‌‌‌روی برای حملونقل پایدار ضروری است. سرمایه‌گذاری در خطوط اختصاصی دوچرخه، مسیرهای عابر پیاده و سیستم‌های حملونقل عمومی می‌تواند به‌طور قابل‌توجهی ازدحام ترافیک و انتشار کربن را کاهش دهد. این پیشرفت‌‌‌‌ها افراد بیشتری را تشویق می‌کند تا روش‌های حملونقل غیرموتوری را انتخاب کنند، سبک زندگی سالم‌‌‌‌تری را تقویت‌کرده و شهرها را به محیط‌‌‌‌های قابل‌زندگی‌‌‌‌تری تبدیل کنند.
حفاظت و احیای جنگل
حفاظت و احیای جنگل‌‌‌‌ها، استراتژی‌های حیاتی برای کاهش تغییرات آبوهوایی و حفظ تنوع‌زیستی هستند. تلاش‌های حفاظت از جنگل‌‌‌‌ها بر حفاظت از جنگل‌‌‌‌های موجود در‌برابر جنگل‌‌‌‌زدایی و تخریب متمرکز است و تضمین می‌کند که این اکوسیستم‌‌‌‌ها به جذب کربن، تنظیم چرخه‌‌‌‌های آب و حمایت از حیاتوحش متنوع ادامه می‌دهند. کشورها با ایجاد مناطق حفاظت‌‌‌‌شده و ترویج شیوه‌‌‌‌های مدیریت جنگل‌‌‌‌های پایدار، می‌توانند از میراث طبیعی خود محافظت کنند و انعطاف‌‌‌‌پذیری اکوسیستم را در‌برابر اثرات آبوهوایی افزایش دهند.
از سوی دیگر، احیای جنگل شامل کاشت درختان در زمین‌‌‌‌های تخریب‌‌‌‌شده یا جنگل‌‌‌‌زدایی شده برای احیای اکوسیستم‌‌‌‌ها و افزایش ترسیب کربن است. این عمل نه‌تنها به مبارزه با تغییرات آبوهوایی کمک می‌کند، بلکه حاصلخیزی خاک را بهبود بخشیده، از فرسایش جلوگیری‌کرده و با تامین منابعی مانند الوار، میوه‌‌‌‌ها و گیاهان دارویی از جوامع محلی حمایت می‌کند. احیای حرا نوع خاصی از احیای جنگل است که به‌ویژه برای حفاظت از سواحل و افزایش تنوع‌زیستی دریایی اهمیت دارد.
گردشگری پایدار
ایران که به‌خاطر مناظر خیره‌‌‌‌کننده، حیاتوحش متنوع و میراث‌فرهنگی غنی‌‌‌‌اش شناخته شده‌است، مدت‌هاست که برای گردشگران از سراسر جهان جاذبه داشته‌است اما تبلیغات منفی غرب از جذب گردشگر ممانعت می‌کنند. گردشگری نقش مهمی در اقتصاد کشور ایفا می‌کند و به‌طور قابل‌توجهی به تولید ناخالص داخلی، ایجاد شغل و توسعه منطقه‌ای کمک می‌کند، با این حال با تشدید بحران جهانی آبوهوا، نیاز به شیوه‌‌‌‌های گردشگری پایدار به‌طور فزاینده‌ای ضروری شده‌است. گردشگری پایدار نه‌تنها اثرات زیست‌محیطی سفر را به حداقل می‌رساند، بلکه تضمین می‌کند که جوامع محلی از فعالیت‌های گردشگری سود می‌برند و تعادل بین رشد اقتصادی و نظارت بر محیط‌زیست را ارتقا می‌دهد.
اقامتگاه‌‌‌‌های دوستدار محیط‌زیست سنگ‌بنای گردشگری پایدار هستند. این موسسات با به‌کارگیری شیوه‌‌‌‌های ساختمان سبز، استفاده از منابع انرژی تجدیدپذیر و اجرای اقدامات کاهش زباله، حفاظت از محیط‌زیست را در اولویت قرار می‌دهند. به‌عنوان مثال، اقامتگاه‌‌‌‌های بوم‌‌‌‌گردی می‌توانند از پنل‌‌‌‌های خورشیدی و سیستم‌های جمع‌‌‌‌آوری آب باران استفاده کنند و وابستگی آنها به منابع تجدید‌‌‌‌ناپذیر را کاهش دهند. شیوه‌‌‌‌های مدیریت زباله، مانند کمپوست‌‌‌‌سازی زباله‌‌‌‌های آلی و بازیافت، ردپای محیطی آنها را بیشتر به حداقل می‌رساند. علاوه‌بر این، این موسسات اغلب در پروژه‌های احیای جنگل‌‌‌‌ها و تلاش‌های حفاظت از حیاتوحش شرکت می‌کنند که مستقیما به حفظ میراث طبیعی کمک می‌کنند.
به‌علاوه با جذب سرمایه‌گذاری در اقامتگاه‌‌‌‌های سازگار با محیط‌زیست، می‌توان جذابیت را برای مسافران آگاه به محیط‌زیست افزایش داد. این نه‌تنها بخش گردشگری را تقویت می‌کند، بلکه سابقه‌‌‌‌ای برای توسعه پایدار در سایر صنایع ایجاد می‌کند. علاوه‌بر این، اقامتگاه‌‌‌‌ها و استراحتگاه‌‌‌‌های دوستدار محیط‌زیست فرصت‌های شغلی را برای جوامع محلی فراهم کرده، انعطاف‌‌‌‌پذیری اقتصادی را تقویت می‌کند و ساکنان را برای مشارکت فعال در تلاش‌های حفاظتی توانمند می‌سازد. سرمایه‌گذاری در منابع انرژی تجدیدپذیر مانند انرژی خورشیدی، باد و زمین گرمایی، مزیت دوگانه کاهش انتشار گازهای گلخانهای و افزایش امنیت انرژی را فراهم می‌کند. به‌طور همزمان، شیوه‌‌‌‌های کشاورزی پایدار، از جمله زراعت جنگل‌‌‌‌داری و کشاورزی ارگانیک، به سلامت خاک، تنوع‌زیستی و انعطاف‌‌‌‌پذیری در‌برابر تغییرات آبوهوایی کمک می‌کند. این تلاش‌ها با ارتقای سیستم‌های حملونقل پایدار و اتخاذ استراتژی‌های حفاظتی تکمیل می‌شوند که در مجموع از گذار به سمت یک اقتصاد پایدارتر و انعطاف‌‌‌‌پذیرتر حمایت می‌کنند.
برای تغییر موثر در بحران آبوهوا، ایجاد یک چارچوب قوی برای سرمایه‌گذاری‌های سبز که شامل سیاست‌های دولت، مشارکت بخش‌خصوصی و مشارکت جامعه باشد، ضروری است. با اولویت‌‌‌‌بندی سرمایه‌گذاری‌ها در فناوری‌ها و شیوه‌‌‌‌های سبز، می‌توانیم آینده‌‌‌‌ای پایدار بسازیم که نه‌تنها به تاثیرات فوری تغییرات آبوهوایی می‌پردازد، بلکه پایه‌‌‌‌های رشد اقتصادی بلندمدت و سلامت محیط‌زیست را نیز می‌سازد. استقبال از این سرمایه‌گذاری‌ها نه‌تنها یک ضرورت، بلکه فرصتی برای ایجاد دنیایی مقاوم و شکوفا برای نسل‌های کنونی و آینده است.