پژوهشگر دانشگاه تهران در طرح پژوهشی اقدام به شناسایی ساز وکارهای توسعه کشاورزی دیجیتال کرد تا از این طریق ناامنی غذایی و چالش‌های آن را که جزو اهداف راهبردی و اولویت برنامه‌های بلندمدت آینده کشور است مورد بررسی قرار دهد.
به گزارش آب و غذا یه نقل از ایرنا ، «شناسایی سازوکارهای توسعه کشاورزی دیجیتال در استان کرمانشاه: راهی برای امنیت غذایی» طرح پژوهشی امیرحسین علی بیگی عضو هیات علمی دانشگاه رازی است که با حمایت بنیاد ملی علم ایران انجام شده است.
علی بیگی با مدرک دکتری تخصصی ترویج و آموزش کشاورزی - توسعه روستایی از دانشگاه تهران درباره این طرح توضیح داد: ناامنی غذایی یک مساله و چالش جهانی است، اما اثرگذاری‌های آن در کشورهای در حال توسعه آشکارتر است. با وجود تلاش‌ها برای کاهش ناامنی غذایی جهانی، موفقیت در بسیاری از کشورهای در حال توسعه محدود بوده است. در همین راستا سوء تغذیه یک نگرانی جدی است. این مساله و چالش در کشورهای در حال توسعه بیش از کشورهای پیشرفته است.
بر این اساس می‌توان گفت یکی از مسایل مهم جهانی و به خصوص در کشورهای در حال توسعه مانند ایران، تأمین امنیت غذایی است. به‌طوری که امنیت غذایی همواره یکی از اهداف عمده برنامه‌های توسعه کشاورزی ایران در گذشته بوده است و جزء اهداف راهبردی و اولویت برنامه‌های بلندمدت آینده است.
از طرفی، کاهش تعداد کشاورزان، افزایش رشد شهرنشینی، کاهش بهره‌وری عوامل مختلف تولید، بی‌ثباتی تولیدات کشاورزی، بلایای طبیعی مانند زلزله، سیل و خشکسالی در کنار سطح بالای بیکاری به‌دلیل رکود اقتصادی، تحریم‌های بین‌المللی و افزایش قیمت مواد غذایی به عنوان مهم‌ترین عامل‌های ناامنی غذایی در ایران شناخته شده است.
برای مقابله با چالش‌هایی که جوامع جهانی و از جمله ایران با آن مواجه هستند باید در کشاورزی از فناوری‌های پیشرفته و سازگار با محیط زیست استفاده کرد که برای رسیدن به کشاورزی پایدار به شکلی کارآمد همه منابع را مدیریت می‌کنند.
ماهیت اکثر عامل‌ها نشان می‌دهد که دیجیتالی شدن کشاورزی از طریق افزایش بهره‌وری عوامل تولید می‌تواند تا حدود زیادی بر چالش‌های ناامنی غذایی غلبه کند و باعث رشد اقتصادی، محافظت از محصولات در برابر بیماری‌ها و آفات، دسترسی بهینه به نهاده‌ها، سازگاری با تغییرات آب و هوایی، مدیریت منابع آبی، خدمات مالی مطلوب، قیمت‌گذاری بهتر محصولات، دسترسی به محصولات غذایی با قیمت‌های مناسب، بهبود روش‌های بازاریابی و فروش، کاهش هزینه‌های تولید و در نهایت افزایش بهره‌وری و فراهمی غذا در راستای کاهش ناامنی غذایی می‌شود.
نتایج حاصل از این پژوهش، باعث پدیدار شدن ادبیات تازه‌ای برای شناسایی منافع و خطرات، موانع و تسهیل‌کننده‌ها و شناسایی عوامل تأثیرگذار بر توسعه کشاورزی دیجیتال در کشور می‌شود.